ในอ่าว Kutch ของอินเดีย ชุมชนชาวประมงที่อพยพย้ายถิ่นพยายามรักษาการเข้าถึงแนวชายฝั่งที่หล่อเลี้ยงพวกเขา
เป็นเวลาโพล้เพล้ขณะที่ Kasam Manjalia ขี่เกวียนลาซึ่งมีอวนจับปลาเป็นฟ่อนข้างกระทะเกลือที่เย็บปะติดปะต่อกัน เขาร่วมทางกับบิดา อูมาร์ และน้องชาย ฮูซาน บนไหล่ของทางลูกรัง ซึ่งกระทะจะหันไปทางอ่าว Kutch ของทะเลอาหรับบนชายฝั่งตะวันตกของอินเดีย พี่น้องอายุ 20 ต้นๆ และตกปลากับพ่อตั้งแต่ยังเด็ก กษมเอาหญ้าแห้งให้ลาที่จะรออยู่ที่นี่ไม่กี่ชั่วโมง ชาวประมงอีกสองคนที่ทำงานในบริเวณเดียวกันมาถึงด้วยสกู๊ตเตอร์ที่พังยับเยิน เราคุยกันและรอให้น้ำลด มืดสนิทเมื่อถึงเวลาที่ผู้ชายจะถลกกางเกงขึ้น สวมผ้าโพกหัวและแจ็คเก็ตที่เปื้อนโคลน ถอดรองเท้าแตะ และก้าวลงไปตามโขดหินที่อัดแน่นของเขื่อนกันคลื่นและเข้าไปในโคลนที่ถล่มลงมา ในตอนแรกมันยากที่จะไปในโคลนที่เลอะเทอะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการมัดตาข่ายที่พวกเขาแบกไว้บนบ่า แต่ในไม่ช้าก้นทะเลก็เปลี่ยนเป็นทรายแน่นและการเดินก็ง่ายขึ้น จุดหมายของพวกเขาคือแอ่งน้ำตื้นๆ ที่ถูกทิ้งไว้โดยกระแสน้ำที่ตกลงมา ซึ่งยังอยู่ห่างออกไปอีกสองกิโลเมตร
พระจันทร์ยังไม่ขึ้น บนพื้นที่โคลนตม ความมืดปกคลุมอุมัรไบ (ขณะที่ทุกคนพูดกับชายชรา) และลูกชายของเขา แต่แหล่งกำเนิดแสงจาง ๆ ต่าง ๆ ที่มองเห็นได้ บางคนอยู่มานานแล้ว—ดวงดาวแห่งทางช้างเผือกเพียงดวงเดียว ข้างหน้าฉัน ดูเหมือนว่าชายทั้งสามกำลังก้าวเดินไปตามแขนที่เลือนลางของกาแล็กซี ในทรายเปียก รอยเท้าของเราเปล่งประกายด้วยแสงจากสิ่งมีชีวิต จากนั้น มีแหล่งกำเนิดแสงที่ทันสมัยกว่า: จากในทะเล แสงริบหรี่ของเรือลากอวนที่ยังทำงานอยู่ จากพื้นดิน จังหวะของประภาคาร บนขอบฟ้า เส้นประของแสงโซเดียมที่ทำให้สับสนทำเครื่องหมายท่าเรือที่ Mundra; อีกสายที่สั้นกว่ามากทอดยาวจากสถานีปลายทางที่ทูน่า และด้านหลังเราในระยะไกลคือสิ่งที่ดูเหมือนยานอวกาศที่ต่อสายดิน ซึ่งเป็นกลุ่มดาวเรืองแสงสีขาวพร้อมไฟเตือนสีแดงที่กระพริบจากปล่องควัน:
Umar-bhai และลูกชายของเขาเป็นชาวมุสลิม Waghers ซึ่งเป็นชุมชนที่ตกปลาตามแนวชายฝั่ง Mundra ระยะทาง 70 กิโลเมตร โดยใช้ประโยชน์จากผืนน้ำที่เงียบสงบและพื้นทะเลที่ลาดเอียงเล็กน้อย แต่ในขณะที่ชาว Waghers ประกอบอาชีพหาปลา หมู่บ้านถาวรของพวกเขาอยู่ในทะเล บางครั้งอาจไกลถึง 70 กิโลเมตรจากแหล่งจับปลาบนชายฝั่งอ่าว เย็นวันนี้ อุมัรไบและบุตรชายเดินทางด้วยเกวียนลาและรถสกู๊ตเตอร์ประมาณ 6 กิโลเมตรจากบ้านของพวกเขาในหมู่บ้าน Bhadreshwar เพื่อไปหาปลาปากาดิยา (เดินเท้า) โดยใช้แหยาวดักจับปลาจากแอ่งน้ำที่เหลือจากกระแสน้ำลด พรุ่งนี้พวกเขาจะออกเดินทางอีกครั้ง ครอบครัวที่มีฐานะดีจากหมู่บ้านของตนและคนอื่นๆ ได้ตั้งถิ่นฐานชั่วคราวที่ชายทะเลที่เรียกว่าสันดอน(ท่าเรือ) ซึ่งพวกเขาจะอยู่ในฤดูประมงและปลาจากเรือเล็ก ระบบการตกปลาแบบ Wagher ในบริเวณน้ำตื้นของอ่าว Kutch ยังคงมีมาหลายชั่วอายุคน แต่ตอนนี้วิถีชีวิตของพวกเขาถูกคุกคาม ชายฝั่ง Mundra และก้นทะเลที่กว้างใหญ่กำลังถูกอ้างสิทธิ์สำหรับโครงการโครงสร้างพื้นฐานและอุตสาหกรรม ซึ่งรวมถึงท่าเรือ โรงไฟฟ้า และโรงงานต่างๆ เป็นผลให้ผืนดินขนาดใหญ่ถูกกั้นรั้ว หากไม่มีการอ้างสิทธิ์ตามกฎหมายเกี่ยวกับเขตชายทะเลตามฤดูกาลที่พวกเขาอาศัยอยู่เกือบตลอดทั้งปี ชาว Waghers บางคนพบว่าตัวเองพลัดถิ่นจากฐานประมงดั้งเดิม สำหรับคนอื่น ๆ เส้นทางสู่ทะเลของพวกเขาถูกทำให้ยาวขึ้นโดยทางอ้อมหรือถูกปิดกั้นโดยสิ้นเชิง เนื่องจากพวกเขาต่อต้านการพัฒนาอุตสาหกรรมอย่างรวดเร็ว ครอบครัว Waghers ใช้ชีวิตด้วยความไม่แน่นอนเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา:
เป็นเวลานับพันปีที่มนุษย์ใช้ชีวิตแบบเร่ร่อน โดยมากเป็นนักล่าสัตว์ จากนั้นเมื่อประมาณ 12,000 ปีที่แล้ว พวกเขาเริ่มตั้งรกรากทำการเกษตร ที่เหลือ—ตามตัวอักษร—คือประวัติศาสตร์ แต่สำหรับบางวัฒนธรรม การอพยพยังคงเป็นวิถีชีวิต ตัวอย่างเช่น ในภูมิภาค Kutch ด้วยการตกแต่งภายในที่ส่วนใหญ่แห้งแล้งและเป็นดินเค็ม แนวคิดเรื่องบ้านจึงแพร่หลายในชุมชนอพยพหลายแห่ง ตัวอย่างเช่น ชาว Rabari สามารถเดินหลายร้อยกิโลเมตรเพื่อหาทุ่งหญ้าสำหรับเลี้ยงแพะและแกะ โดยมีลูก ๆ ของพวกเขา—ปศุสัตว์และคน—ขี่บนเปลกลับด้านบนหลังอูฐ ในบางกรณี หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านอาจว่างเปล่าเนื่องจากผู้อยู่อาศัยได้ย้ายไปยังเมืองเพื่อทำการค้า วิถีชีวิตชาว Wagher ก็เชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับภูมิประเทศของภูมิภาค Kutch และชายฝั่ง Mundra
ความตื้นเขินของแนวชายฝั่งหมายความว่าความแตกต่างระหว่างน้ำขึ้นและน้ำลงมีมาก เผยให้เห็นก้นทะเลได้ถึง 5 กิโลเมตรเมื่อน้ำออก ป่าชายเลนเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ปลา และสารอาหารในเขตน้ำขึ้นน้ำลงช่วยให้สิ่งมีชีวิตในทะเลมีความหนาแน่นสูง น้ำได้รับการปกป้องและเงียบสงบ เหมาะสำหรับการตกปลาจากเรือเล็กหรือเดินเท้า ในขณะที่การอาศัยอยู่ในทะเลอาจดูไม่เข้ากันสำหรับชุมชนที่อยู่รอดในทะเล การเลือกของ Waghers ในการทำเช่นนั้นยังพูดถึงความสัมพันธ์ที่ยาวนานและใกล้ชิดกับทะเล การเข้าใจความหลากหลายและความท้าทายของชายฝั่ง ระบบการเคลื่อนย้ายของพวกเขาระหว่างชายฝั่งและหมู่บ้านบนบกดูเหมือนว่าจะพัฒนาขึ้นเนื่องจากเงื่อนไขหลายประการโดยเฉพาะในภูมิภาคนี้ ชายฝั่ง Kutch เสี่ยงต่อพายุไซโคลนที่ทรงพลังซึ่งอาจทำลายโครงสร้างถาวร
กันยายนถึงพฤษภาคมเป็นฤดูกาลจับปลาอย่างเป็นทางการ ครอบครัวรวมตัวกันที่โขดหินชายฝั่งที่พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านที่เรียบง่าย—ผ้ากระสอบปอกระเจาที่พาดบนโครงไม้หรือไม้ไผ่—ประกอบกันบนพื้นทรายหรือพื้นโคลน และไม่มีไฟฟ้า น้ำประปา หรือห้องสุขา เมื่อน้ำลง เรือลำเล็กๆ ของพวกเขาซึ่งมักจะกู้ขึ้นมาจากศูนย์กลางการแตกของเรือ Alang ที่อยู่ใกล้เคียง—จะพักอยู่บนพื้นทะเลโล่งๆ เมื่อน้ำขึ้น ชาวประมงก็ลุยไปที่เรือและออกเดินทาง พวกเขาใช้เวลาสองสามชั่วโมงในการดำน้ำ วางและเก็บอวน พวกเขากลับมาพร้อมกับกุ้ง ปลาปอมเฟรต และปลาเป็ดบอมเบย์ซึ่งเป็นปลากิ้งก่าชนิดหนึ่ง ก่อนที่กระแสน้ำจะเชี่ยวกรากอีกครั้ง ผู้หญิงจัดเรียงที่จับได้และเด็กๆ ช่วยกันแขวนเป็ดบอมเบย์บนตะแกรงเพื่อให้แห้ง
